The way we was

Sumarið 2001 kom ég í fyrsta sinn til London. Við Svanhvít fórum tvær saman, átján ára flissandi menntaskólastelpur. Við gistum á hosteli í Holland Park. Við vorum með langan lista af atriðum sem okkur langaði að gera; skoða Big Ben, labba yfir Abbey Road, fara í London eye og fleira. Þegar við komum út bættist við fullt á listann hjá okkur... eða hjá mér. Eins og taka mynd af Svanhvíti hjá breskum póstkassa, láta Svanhvíti vera Hvar er Valli í tröppunum við St. Pauls dómkirkjuna. Svanhvít fékk að heyra ófáar fyrirskipanir eins og „Svanhvít farðu og stattu við hliðiná stelpunni í skrýtna bolnum ég ætla að taka mynd....! Drífa sig !!!” Enn í dag hatar Svanhvít mig fyrir fyrirskipanirnar og notar hvert tækifæri til að hefna sín á mér, sjá t.d. þessa mynd (tekin 2007) af mér týndri á tröppum St. Pauls. Eitt af því sem við gerðum í London í ágúst 2001 til að þóknast minni sérvisku var að fara í spes ferð á uppáhalds underground stöðina mína, Elephant & castle. Ég vissi ekkert um þessa stöð áður en við fórum þangað og átti ekkert erindi þangað en mér fannst nafnið svo flott að stöðin varð fljótlega mín uppáhalds eftir að ég byrjaði að stúdera tube kortið.

Ég man eftir því að daginn sem við fórum á Fíl og kastala var sólskin og fínt veður. Ég tók mynd af mynd af bleikum fíl dansandi við kastala og fannst voða gaman. Við gerðumst svo frægar að fara upp úr tubinu og út. Það var þá sem skýjaborgin hrundi, þetta var bara eitthvað venjulegt hverfi með venjulegum húsum og götum. Ég veit ekki við hverju ég hafði búist, lúðrasveit með fíl að sveifla priki í fararbroddi? Við skoðuðum notaðar bækur í sjúskaðri búð í undergroundinu áður en við tókum lestina til baka á „alvöru stað”.

Ekki grunaði mig þá að sex árum og tveimur skólum seinna ég ætti eftir að taka strætó framhjá Elephant & castle á hverjum degi.

*Pjúk*

Afsakið meðan ég gubba yfir sjálfa mig út af væmni.

Excuse me while I kiss the sky